দুদিনমানৰ পৰা মনটো কিবা ভাল নহয়।চাৰিওফালে যেন হতাশা নিৰাশা গ্লানিৰে ভৰা সাগৰৰ মাজত থকা মই অকলশৰীয়া নাবিক।অপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিও যেন জীৱনৰ নাওখন অাগুৱাব পৰা নাই।ক'ৰবাত যেন অাউল লাগিছে।ভাল কাম কৰিব সুবিধা পোৱা নাই অাৰু বেয়া কাম কৰাৰ ইচ্ছা নাই।বি.এ.ত অৰ্থনীতিত প্ৰথম বিভাগত উত্তীৰ্ণ হৈ দুটামান টিউচন কৰি নিজকে পোহপাল দি বুজিছো অাগতে খৰছ কৰা দেউতাৰ পইচাৰ মূল্য কিমান অাছিল? দেউতাই মৰমতে কিনি দিয়া বাইকত এতিয়াও নিজৰ পইচাৰে তেল ভৰাবৰ সামৰ্থ হোৱা নাই।কিমান দিন অাৰু সহ্য কৰিম।চাকৰিৰ পিছত দৌৰি হাৱাথুৰি খাইছো।"উ: কি জীৱন ……" বুলি কৈ সান্তনা লব পাৰো কিছু সময়ৰ বাবে কিন্তু অাকৌ স্বাভাৱিক জীৱন।অাৱেলিৰ সময়।পৰিস্থিতিৰ মাজত নিজকে হেৰুৱাৰ বেদনাই হৃদয়ত বেয়াকৈ অাঘাত কৰি অাছে।সেইবাবে ঘৰৰ বাহিৰলৈ ওলাই গ'লো।ভাৱিলো চ'কৰ পিনে দুই-এজন বন্ধু পাও যদি সুখ দুখৰ কথা অলপ পাতো।ৰাষ্টাৰে গৈ অাছো।সকলো নিজৰ কামত ব্যস্ত।অলপ গৈ দেখিলো এজন বৃদ্ধ মানুহ (প্ৰকৃত বয়স ৫১, দেখাত ৬৫ যেন) হাত এখন নাই।মই তেওক অবজ্ঞা কৰি চাব লৈছিলো মাঠোন।তেনেতে তেও মোৰ হাতখন ধৰি ক'লে "বাবা তুমি মোক অলপ সহায় কৰিব পাৰিবানে ?" মই অবাক হৈ চাই ক্ষন্তেক পিছত ক'লো কওকচোন।তেও ক'লে অাজি ৬মাহ অাগত মোৰ লৰাটোৰ এটা সৰু দুৰ্ঘটনাৰ পিছত ডাক্তৰো ভূল চিকিৎসা কৰিলে নে কিয়ে হ'ল সি এতিয়াও দেহৰ কোনো অংগ লৰচৰ কৰিব নোৱাৰে।তথাপিও চিকিৎসা কৰি অাছিলো।কিন্তু এইবিলাক কথা ভাৱোতে মই কাম লৰা কোম্পানীৰ মেছিনত মোৰ হাতখন কটা গ'ল।কোম্পানীত কাম কৰিব নোৱাৰাৰ বাবে উলিয়াই দিলে।এতিয়া এনেকে যদি কোনোবাই যদি দুই-এটকা দিয়ে চিকিৎসাৰ বাবে……।উত্তৰ দিব পৰা নাই অলপ সময়।তাৰ পিছত হুক-হুকাই কান্দিলো।
✍জ্যোতি কুমাৰ দাস ,গাঁও:- নাহিৰা, দক্ষিণ কামৰূপ
