জীৱনৰ অাদিপাঠ শিকাই 'মা অাৰু দেউতাই। যিকোনো এজন ব্যক্তিৰ সফলতাৰ অাৰত মা-দেউতাৰ অৰহণা যথেষ্ট গুৰুত্বপূৰ্ণ। এজনী মায়ে ১০ মাহ ১০ দিন নিজৰ গৰ্ভত সন্তান এটি ৰাখি যিমান দুখ,কষ্ট,বেদনা সহ্য কৰে; তেনেকুৱা অনুভৱ একমাত্ৰ মাক এজনীয়ে বুজিব পাৰে। তেনেকুৱা সময়তে মাকজনীৰ লগত সুখে-দুখে সংগ দিয়ে একমাত্ৰ দেউতাই। তথাপিতো সেই বেদনা কষ্টকৰ বুলি নাভাবি অানন্দৰ প্ৰাপ্তি হিচাপে এটি গৰ্ভস্থ সন্তানৰ জন্ম দিয়ে। মা-দেউতাৰ এনেহেন কষ্টবোৰ বৰ্তমান সময়ত পুত্ৰ,জিয়ৰী বোৱাৰী বোৰে কোনোদিনে পৰিশোধ কৰিব নোৱাৰে। কিন্তু বৰ্তমান এই অাধুনিকতাৰ যুগত অামাৰ মানুহবোৰ ইমানে অাধুনিক হৈ গৈছো যে-অাধুনিকতাৰ কৰাল গ্ৰাসত পুত্ৰ স্নেহ, পত্নী স্নেহে বৰ্তমান মানুহবোৰক বহু নিম্নলৈ পৰিণত কৰিছে। যাৰ বাবে অামি বৃদ্ধ পিতৃ-মাতৃক ফুটপাথত এৰি থৈ অহা; নদীত পেলাই দিয়া, অাত্মহত্যা কৰাবলৈ বাধ্য কৰা ইত্যাদি ইত্যাদি ঘটনাবোৰ দেখিবলৈ পাওঁ। এনেবোৰ কু-কৰ্ম কৰাৰ সময়ত সেই নৰপিশাচ ৰুপী দানৱবোৰে পিতৃ-মাতৃয়ে কৰা অহোপুৰুষাৰ্থ কষ্টবোৰ পাহৰি যায়। বৰ্তমান সমাজত অামাৰ মানুহবোৰে ইমান বেছিকৈ টকা উপাৰ্জন কৰিছে যে - জন্ম দিয়া বৃদ্ধ পিতৃ-মাতৃক ৰাখিবলৈ এটা ঘৰৰ অভাৱ। যাৰ ফলত তেওঁলোকক ৰাখিব লগা হৈছে বৃদ্ধাশ্ৰমত। এখন বৃদ্ধাশ্ৰমত বৃদ্ধ পিতৃ মাতৃয়ে বহু অাশাৰে নিজৰ পুত্ৰ, জী, বোৱাৰী, নাতি-নাতিনী অাহিব বুলি মনত বহু সপোন বুকুত বান্ধি থাকে। কিন্তু অাজিৰ শিক্ষিত ভদ্ৰ সমাজে সেই বৃদ্ধ পিতৃ-মাতৃৰ চকুত থকা চকুপানীৰ মূল্য নুবুজে। নিজৰ কৰ্মব্যস্ততাৰ অজুহাত দেখুৱাই সেই বৃদ্ধ পিতৃ-মাতৃবোৰক বৃদ্ধকালৰ সকলো স্নেহৰ পৰা অাতৰাই ৰাখিছে। গতিকে অাজিৰ অাধুনিকতাৰ যুগত বাস কৰা পুত্ৰ-বোৱাৰী সকলে এটা কথা জনা উচিত যে যাক অামি বৃদ্ধাশ্ৰমত ৰাখিছো; কালিলৈকে যে সেই বৃদ্ধাশ্ৰমখনৰ নিজে অালহী হব লাগিব, সেইটো মৰ্মে উপলদ্ধি কৰা উচিত। সদৌ শেষত মোৰ এই ক্ষুদ্ৰ লিখনিটোৰ জৰিয়তে এইটো কব বিচাৰিছো যে - অামি অামাৰ উঠি অহা লৰা-ছোৱালীবোৰক পাঠ্যপুথিৰ শিক্ষাৰ লগতে নৈতিকতাৰ শিক্ষাও লবলৈ উৎসাহ যোগাব লাগিব। যাতে সৰুৰে পৰা পিতৃ-মাতৃৰ লগতে সমাজৰ অান অান ব্যক্তিবোৰকো শ্ৰদ্ধাৰ চকুৰে চাব পাৰে। অামি সকলোৱে অামাক জন্ম দিয়া পিতৃ-মাতৃক বৃদ্ধ অৱস্থাত বৃদ্ধাশ্ৰমত নপঠাই নিজৰ লগতে ৰাখি, তেওঁলোকৰ বৃদ্ধ অৱস্থাতো সুখময় কৰি তুলিব পাৰো তাৰ বাবে অামি দৃঢ় প্ৰতিজ্ঞ হব লাগে।
🖋🖋প্ৰণৱ বৈশ্য ,বুদ্ৰুকুছি,নলবাৰী
